"Esej o człowieku" Alexander Pope

Jeśli ktoś kocha klasycyzm i literaturę brytyjską, nie może pominąć utworów Alexandra Pope’a - Alexander Pope jest uważany za jednego z najwybitniejszych poetów swojego pokolenia. Ostatnio natknęłam się na jego poematy, ale jest jeden szczególny, o którym chciałabym się podzielić opinią.
"Esej o człowieku" jest często używany przy dyskusji o filozofii, nie ma co się dziwić, ponieważ mimo że nie jest to dla każdego łatwy tekst w odbiorze, utwór porusza temat stałych prawd, sensu istnienia człowieka, harmonii w naturze i postaw w społeczeństwie. Ponadto Alexander Pope był aforystą, którego doceniłam jeszcze bardziej czytając utwór w oryginale. Niespełna trzydzieści stron czytało się gładko i płynnie, a każde słowo nie było przypadkowe i czuło się jego wagę.
W trakcie lektury człowiek rozważa swoją rolę w życiu, swoje cele i wpływ na otoczenie jakie wywiera. Pope podkreśla, że harmonia i równowaga współistnieje w naturze, a człowiek współistnieje z naturą. Nic nie jest przypadkowe, a nasze wady, które sprawiają, że czujemy się nieperfekcyjni, Pope docenia i tłumaczy, że ich istnienie sprawia, że jesteśmy idealni – wszystko się ze sobą łączy i tworzy całość.
O tym utworze nie da się powiedzieć nic więcej niż „przeczytaj!”, ponieważ złote myśli Pope’a krzyczą same za siebie w utworze…